Livingstone

No har eg vore lenge vekke. Men eg kjem strekt tilbake med heile to innlegg i dag! Så slæpp off, der kjem etterkvart ei forklaring på mitt fravær. Men først, Livingstone:

For nokon veker sidan kjente vi at det var på tide med ein liten tur ut av Lusaka, og då er det får plassar som kan konkurrere med Livingstone. Ikkje berre hadde dei varmt vatn i dusjen OG i vasken (HERREGUD LUKSUS), men dei hadde i tillegg symjebasseng, ein liten hund, to små kattar, aircondition OG Victoria Falls. Lat oss oppklara. Heile Livingstone har ikkje symjebasseng, to kattar, ein hund, varmt vatn og aircondition. Men Jollyboys backpackers har det!

Det var, FANTASTISK. Når vi ikkje rusla rundt attme Victoria Falls, åt ute, spionerte på bavianar og bonobo-apar, eller hoppa i strekk, så plaska vi litt i bassenget, spelte billjard eller låg og halvsøv i ein av dei mange chilloutloungane.

Hadde det berre vore slik heile tida.

Nei, det meinar eg eigentleg ikkje. Halve gleda ved å feriere er jo at det ikkje er slik kvar dag. Så når vi kom heim til vassklosett utan vatn, bøttedusjar og skranglette, knirkande dører så var det eigentleg litt fint. Det er heime. Tenk på det, at det faktisk har blitt heime. Det skulle ein ikkje tru.

Det var likevel ikkje berre velstand. Visst var Livingstone fantastisk, men bussturane til og frå var ikkje likeså. Den første halvtimen på vei til var fyllt med Jesus-tilbeding av ein svettande, spyttande (ja, han spytta på meg), SKRIKANDE mann som meinte at så lenge man har Gud og Jesus i hjartet så «is it possible to get everything, EVERYTHING, you desire». Til og med ein bil og eit hus. Og ikkje før han var ferdig med opptrinnet sitt, så byrja musikken. Der og da var eg så glad for at eg hadde desiera meg ein iPhone i bursdagsgave og kunne døyve ut «musikken». Ein skal ikkje kimse av Zambisk muiskk, her er mykje bra. Men det der, det var ikkje bra. Vi klarte heldigvis å behalde vetet, så vidt.

                                   Turen tilbake derimot. Heilage kjeksfyll, det er noko av det verste eg har vore med på. Eg trur det må opplevast, men eg prøver å beskrive. For det er ikkje nok med at dei har på denne lyden i bakgrunnen, men det er så INNMARI høgt. Og på denne bussturen viste dei en dårlig zambisk parodi av Homer Simpson, spelt av ekte menneske, med skodespelarar som var så uengasjerte og hjelpeslause og dårlege atte hjælp. Serien vart avbrutt av The Holy Christ Choir, Retrograde (gud så dårlig sci-fi), og brølande Zambiske fotballag som hadde vunne eit pittelite trofe og måtte snakke om det heile veien heim. Så, når eg etter tre timar gjekk tom for batteri, var eg klar til å kaste meg ut av takluka og avslutte heile opplegget. Så kom eg på at eg syt uhemma mykje, og at det tross alt berre er irriterande, ikkje døydeleg. Så eg tvangssov og lot vere å drepe nokon. Det er framskritt.

Ei lita bileteoversikt:

Victoria Falls!

Her hadde vi ikkje lov til å gå, så vi blei hanka inn av to store vakta med enda større gevær.

Bungee-bru

Der e to, viss ein ser nøye etter

Grensa til Zimbabwe va full av baviana

Chipolopolo!

SÅ. Til den store begivenheita. Kjære mamma og mormor, lat meg påpeike at eg overlevde. Og eg har sagt at eg ikkje skal gjere det igjen (eghåpardykkikkjelesdetherforegvilgjeredetigjen). EG HAR HOPPA I STREKK. På den tredje høgaste staden i verda, om eg så udmjukt får legge til det. 110m dokke! Ja, eg var nervøs både før, under og etter, men det var så verdt det. Beste avgjerelsen eg nokonsinne har tatt. Skal vi sjå litt på bileta? Ja, vi gjer det da dokke.

PS: Eg beklagar all caps-locken. Men caps-lock er jo cruise-control for ccol.