Kvardagsunderhaldning

Mange av dykk sitt sikkert heime og tenker “kva gjer man eigentleg i Lusaka når man ikkje er i praksis og har fri?” Det skjønar eg godt. Vel, lat oss sjå litt nærmare på saken.

Det går mykje i det her:

Og middagskvilar. Før og etter middag. Og avslapping på verandaen.

Det er ikkje det at det ikkje er ting å finne på her nede, det er berre så himla varmt, at det og gjere noke før kl.16 er litt utenkeleg. Då ruslar vi ofte bort til dei næraste kjøpesentera, som ligg ein snaue 50 minutters gåtur unna. Det er den einaste mosjonen vi får her nede, bortsett frå all svettinga. Men ein skal ikkje undervurdere svetting og gåing. På kjøpesentera går vi litt til, et kanskje middag, et is (Milky Heaven har himmelsk is. Det er eit ordspel ikkje sant? Ikkje så dumt), handlar, og prutar taxiprisar tilbake til hostelet. Pruting er ein kunst, ein kunst eg enda ikkje har mestra. Eg kan ikkje kunsten å stå på krava heller, då eg er redd eg ser ut som ein gjerrig nordmann fordi eg har så mykje meir enn eg treng likevel. Ideologien kjem i veien for prutinga. Men taxituren på eit kvarter blir som regel pruta ned til 30 000 kwatcha, som er omtrent 35 NOK. Åjadda. Det her er taxi-heaven. 

Hostelet ser forøvrig slik ut frå utsida:

Vi bor i andre etasje, block 7, rommet vårt er det andre frå høgre. Det er den internasjonale blokka, og det sitt ein Østeriker på verandaen.

Vi våknar ofte i 6-tida av at dei andre studentane her startar dagen, enten på avdelingane, eller i kyrkja. Mange er nemleg svært religiøse. Dei ber for eksempel til Gud om at han skal gi dei styrke til å ta vare på pasientane sine medan dei er på jobb. Dei om det. Og fordi eg ikkje veit korleis man skal seie «HELLS NO» på ein høfleg måte, blei eg lurt med i ein av desse gudstenestane på laurdag. Klokka 08.30. Eg vil gjerne presisere at dette er ikkje plattformen for å diskutere religion, og det er heller ikkje formålet med å fortelje dette. Lat oss berre seie det slik at eg trur eg var heldig som ikkje gjekk opp i flammar i det eg gjekk inn i bygget.

Men opplevinga var grei den. Eg smørte på meg eit «ja-det-er-hyggeleg-dette-kor-lenge-varer-det-smil», og holdt ut i tre og ein halv time før eg gjekk heim. Dette var etter å ha vore vitne til det dårlegaste rollespelet eg nokonsinne har sett. Først og fremst fordi eg ikkje forsto kva dei sa. Visst kan dei snakke engelsk her, men mange snøvlar litt og har mildt sagt tjukk aksent, noko som ikkje hjelp når man allereie har sona litt ut og sitt og tenker på korleis eg på stillast og mest umerka vis skal snike meg ut. Eg fann fort ut at det ikkje gjeng. Altså, lat oss vere ærlege. Eg var det einaste beige mennesket der. Eg kunne like godt hatt på meg refleksvest og naudblink, og ein hatt med påskrifta «EG HØYRER IKKJE TIL HER». Dei hadde sett like mykje på meg om eg hadde slått hjul ut av salen og sunge Take On Me i falsett, som om eg hadde gått roleg ut døra. Det var forresten det eg gjorde. Det siste altså. På den andre sida hadde eg sikkert ikkje blitt invitert tilbake viss eg hadde slått hjul og sunge, så det hadde kanskje vore eit betre alternativ.

Vi legg oss også ganske tidleg. Det blir bekmørkt kl.19, og dagen føles veldig over når klokka bikkar 21. Då har vi vore våkne i 14 timar, og det er tross alt meir enn nok, så da er det beste berre å legge seg under lakenet, under myggnettingen, i varmen, å prøve og ikkje svette ut alle klede en eig, og vente på ein ny dag, medan ein ser ein serie eller to, les litt meir, og søv enda litt meir. Med mindre vi drikk øl.

Godnatt.